No nic nowego , znane od lat  - Lek przeciwbakteryjny do stosowania ogólnego. Antybiotyk makrolidowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. 

Zwie się -  

Jak by się użyło wyszukiwarki na forum . 

Wyświetlanie wyników dla 'Erytromycyna'. - nano-reef.pl

No nic nowego , znane od lat  - Lek przeciwbakteryjny do stosowania ogólnego. Antybiotyk makrolidowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. 

Zwie się -  

Erytromycyna

Erytromycyna – jest to najstarszy antybiotyk makrolidowy. Mechanizm działania tych antybiotyków polega na hamowaniu biosyntezy białka w komórkach bakteryjnych poprzez wiązanie się z podjednostką rybosomalną 50S i zaburzaniu wydłużania łańcucha białkowego (rybosom jest to element komórki, służący do wytwarzania białek, zbudowany z dwóch podjednostek – dużej 50S i małej 30S). Ponieważ dochodzi do zahamowania rozwoju komórki, z nie jej zabicia, mówimy, że makrolidy są antybiotykami bakteriostatycznymi. Charakteryzują się szerokim spektrum działania, czyli wykazują aktywność wobec licznych gatunków bakterii. W zakażeniach dróg oddechowych makrolidy uważane są za alternatywę do antybiotyków β-laktamowych.
Aby antybiotyk zadziałał skutecznie, musi osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie niezbędne do zahamowania wzrostu lub zabicia drobnoustroju chorobotwórczego, a równocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkich komórek. Jeśli oba te warunki zostają spełnione, mówimy, że dany mikroorganizm jest wrażliwy na antybiotyk, jeśli nie – mamy do czynienia z opornością na antybiotyk. Oporność na antybiotyk może być wrodzona lub nabyta w wyniku mutacji genetycznej bakterii i selekcji szczepów opornych czy poprzez przekazywanie genów oporności między komórkami bakteryjnymi (jest to tzw. transfer horyzontalny). Oporność na antybiotyki makrolidowe może powstawać w wyniku aktywnego usuwania leku z wnętrza komórki, produkcji białek rybosomalnych wypierających lek z połączenia z podjednostką 50S, inaktywacji enzymatycznej lub w wyniku mutacji chromosomalnych powodujących zmiany białka 50S.
Działaniem niepożądanym mogącym wystąpić po zastosowaniu antybiotyków makrolidowych są dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, takie jak nudności, wymioty, luźne stolce, biegunka. Są one zwykle łagodne i często ustępują w tracie leczenia lub po jego zakończeniu. Korzystne może być również przyjmowanie preparatów przywracających prawidłowy skład flory bakteryjnej jelit.
Erytromycyna w postaci doustnej lub dożylnej stosowana jest m.in. w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenia ucha, zakażeń skóry i tkanek miękkich, przewodu pokarmowego, zapalenia szpiku, cewki moczowej, dziąseł, rzeżączki, kiły, ziarniniaka wenerycznego pachwin, błonicy, płonicy oraz w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym, wtórnym zakażeniom w przebiegu oparzeń, zapaleniu wsierdzia u osób poddawanych zabiegom stomatologicznym. W postaci maści do oczu stosowana jest w leczeniu zakażeń gałki ocznej oraz w profilaktyce zapalenia gałki ocznej u noworodków, spowodowanego przez dwoinkę rzeżączki lub chlamydie. W postaciach do stosowania na skórę stosowana jest w leczeniu trądziku.
Erytromycyna jest inaktywowana w środowisku kwaśnym, panującym m.in. w żołądku. Przed działaniem soku żołądkowego chroni podanie leku w postaci tabletek dojelitowych (otoczka tabletki zapobiega rozpuszczeniu się jej w żołądku, a uwolnienie leku następuje dopiero w jelitach) bądź jako cyklicznego węglanu, ulegającego przekształceniu w przewodzie pokarmowym w żel. Działanie przeciwbakteryjne cyklicznego węglanu erytromycyny jest silniejsze niż działanie erytromycyny w postaci zasady i trwa dłużej. Erytromycyna wchłania się z przewodu pokarmowego w sposób umiarkowany, maksymalne stężenie we krwi osiąga po 2–4 h. Wchłanianie zmniejsza się po spożyciu pokarmu. Erytromycyna jest metabolizowana w wątrobie. Biologiczny okres półtrwania erytromycyny wynosi 1–2 h, a stężenie terapeutyczne utrzymuje się do 6 h. Biologiczny okres półtrwania cyklicznego węglanu erytromycyny wynosi 6–9 h. Lek wydalany jest głównie z żółcią. Mniej niż 5% dawki leku wydalane jest przez nerki.
Więcej szczegółowych informacji znajduje się w opisach preparatów.

No nic nowego - Lek przeciwbakteryjny do stosowania ogólnego. Antybiotyk makrolidowy stosowany w leczeniu zakażeń bakteryjnych. 

Zwie się -  

Erytromycyna

Erytromycyna – jest to najstarszy antybiotyk makrolidowy. Mechanizm działania tych antybiotyków polega na hamowaniu biosyntezy białka w komórkach bakteryjnych poprzez wiązanie się z podjednostką rybosomalną 50S i zaburzaniu wydłużania łańcucha białkowego (rybosom jest to element komórki, służący do wytwarzania białek, zbudowany z dwóch podjednostek – dużej 50S i małej 30S). Ponieważ dochodzi do zahamowania rozwoju komórki, z nie jej zabicia, mówimy, że makrolidy są antybiotykami bakteriostatycznymi. Charakteryzują się szerokim spektrum działania, czyli wykazują aktywność wobec licznych gatunków bakterii. W zakażeniach dróg oddechowych makrolidy uważane są za alternatywę do antybiotyków β-laktamowych.
Aby antybiotyk zadziałał skutecznie, musi osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie niezbędne do zahamowania wzrostu lub zabicia drobnoustroju chorobotwórczego, a równocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkich komórek. Jeśli oba te warunki zostają spełnione, mówimy, że dany mikroorganizm jest wrażliwy na antybiotyk, jeśli nie – mamy do czynienia z opornością na antybiotyk. Oporność na antybiotyk może być wrodzona lub nabyta w wyniku mutacji genetycznej bakterii i selekcji szczepów opornych czy poprzez przekazywanie genów oporności między komórkami bakteryjnymi (jest to tzw. transfer horyzontalny). Oporność na antybiotyki makrolidowe może powstawać w wyniku aktywnego usuwania leku z wnętrza komórki, produkcji białek rybosomalnych wypierających lek z połączenia z podjednostką 50S, inaktywacji enzymatycznej lub w wyniku mutacji chromosomalnych powodujących zmiany białka 50S.
Działaniem niepożądanym mogącym wystąpić po zastosowaniu antybiotyków makrolidowych są dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, takie jak nudności, wymioty, luźne stolce, biegunka. Są one zwykle łagodne i często ustępują w tracie leczenia lub po jego zakończeniu. Korzystne może być również przyjmowanie preparatów przywracających prawidłowy skład flory bakteryjnej jelit.
Erytromycyna w postaci doustnej lub dożylnej stosowana jest m.in. w leczeniu zakażeń górnych i dolnych dróg oddechowych, zapalenia ucha, zakażeń skóry i tkanek miękkich, przewodu pokarmowego, zapalenia szpiku, cewki moczowej, dziąseł, rzeżączki, kiły, ziarniniaka wenerycznego pachwin, błonicy, płonicy oraz w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym, wtórnym zakażeniom w przebiegu oparzeń, zapaleniu wsierdzia u osób poddawanych zabiegom stomatologicznym. W postaci maści do oczu stosowana jest w leczeniu zakażeń gałki ocznej oraz w profilaktyce zapalenia gałki ocznej u noworodków, spowodowanego przez dwoinkę rzeżączki lub chlamydie. W postaciach do stosowania na skórę stosowana jest w leczeniu trądziku.
Erytromycyna jest inaktywowana w środowisku kwaśnym, panującym m.in. w żołądku. Przed działaniem soku żołądkowego chroni podanie leku w postaci tabletek dojelitowych (otoczka tabletki zapobiega rozpuszczeniu się jej w żołądku, a uwolnienie leku następuje dopiero w jelitach) bądź jako cyklicznego węglanu, ulegającego przekształceniu w przewodzie pokarmowym w żel. Działanie przeciwbakteryjne cyklicznego węglanu erytromycyny jest silniejsze niż działanie erytromycyny w postaci zasady i trwa dłużej. Erytromycyna wchłania się z przewodu pokarmowego w sposób umiarkowany, maksymalne stężenie we krwi osiąga po 2–4 h. Wchłanianie zmniejsza się po spożyciu pokarmu. Erytromycyna jest metabolizowana w wątrobie. Biologiczny okres półtrwania erytromycyny wynosi 1–2 h, a stężenie terapeutyczne utrzymuje się do 6 h. Biologiczny okres półtrwania cyklicznego węglanu erytromycyny wynosi 6–9 h. Lek wydalany jest głównie z żółcią. Mniej niż 5% dawki leku wydalane jest przez nerki.
Więcej szczegółowych informacji znajduje się w opisach preparatów.